Τις προηγούμενες δεκαετίες ο θερισμός και το αλώνισμα του σταριού,γίνονταν με πιο παραδοσιακούς χειρωνακτικούς τρόπους σε σχέση με το σήμερα. Ο θερισμός γίνονταν τον Ιούνιο, γι αυτό και ο μήνας αυτός λεγόταν και θεριστής. Το κύριο εργαλείο ήταν το δρεπάνι, με το οποίο κόβονταν τα στάχυα. Κατόπιν συγκεντρώνονταν σε ντάνες, τα''χερόβολα'' και έπειτα σε μεγαλύτερες τα ''δεμάτια ''.Υστερα μεταφέρονταν με τα ζώα στα αλώνια σε μεγάλους σωρούς τις ''θυμωνιές''.Ο θερισμός διαρκούσε όσο το δυνατόν λιγότερο 4 - 5 ημέρες γιατί υπήρχε ο φόβος της ξαφνικής αλλαγής του καιρού. Ετσι βγήκε η παροιμία θέρος, τρύγος, πόλεμος.Τον Ιούλιο γινόταν το αλώνισμα, γι αυτό ο μήνας λεγόταν και αλωνιάρης.Τ ο αλώνι ήταν κυκλικός χώρος με έναν στήλο στη μέση, όπου έδεναν τα άλογα, τα οποία γυρνώντας κυκλικά πατούσαν τα δεμάτια με τα στάχυα, ώσπου να ξεχωρίσει ο καρπός. Επειτα διαχώριζαν με τα δρικιάνια ή τα φτυάρια τον καρπό από τα άχυρα. Τελος κοσκίνιζαν με τα κόσκινα για τον οριστικό καθαρισμό των σταριών και κατόπιν αποθηκεύονταν.Μέσα στο πέρασμα των χρόνων οι διαδικασίες συγκομιδής και αλωνίσματος έχουν διαφοροποιηθεί . Ετσι την επίπονη εργασία τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων, έχουν αναλάβει τα μηχανήματα, ακολουθώντας τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες της εποχής.Το μόνο που συνδέει το τότε με το τώρα είναι μια γλυκιά ανάμνηση ίσως και νοσταλγία για τους μεγαλύτερους...
